Deze week was ik bij een afscheidsreceptie waar de dag ervoor was bepaald dat het handen schudden werd afgeraden. Best gek om de elleboogboks of voetenboks op een intiem moment te geven waar je normaal gesproken elkaar kussend om te hals valt. Dit nieuwe ritueel herbergde toch iets heel positiefs merkte ik.
Er was echt contact. We zoeken op een andere manier om de klik te maken: we hebben even onverdeelde aandacht voor de ander. Onwennig als we zijn om een nieuw spoor van begroeten in te slaan. We luisteren beter omdat de connectie die we willen maken nu niet fysiek tot uiting kan komen. Dwaalden
onze ogen nogal eens af tijdens en na de begroeting, stonden we nu meer dedicated te luisteren.
Ook in andere bijeenkomsten werd de begroetingshand verruild voor de boks met het ‘oh ja, dat is waar ook’ vervolgd, waar naar weer een heel ander gesprek dan een gewoonlijke begroeting tot stand kwam. Het lijkt wel of er beter contact tot stand komt door de Corona situatie. Deze gemeenschappelijke dreiging drijft ons meer naar elkaar toe. Ook al wordt ons gezegd de fysieke afstand groter te houden.
Misschien doet het ‘Hawthorne effect’ zijn werk. Het effect dat als bij mensen de routine wordt doorbroken door een andere begroetingswerkwijze dat die hernieuwde aandacht hiervoor leidt tot een betere ‘begroetingsprestatie’.
Hoe dan ook in tijden van contacten mijden en op afstand spreken brengt dit ook nieuwe, andere en -voor zover ik kan zien- rijkere nabijheid tot stand.