Corona heeft ons versneld aan het digitale beeldbelinfuus gebracht. De snelheid waarmee dit is gebeurd hadden we in normale omstandigheden niet voor mogelijk gehouden. Online werken, leren en communiceren, het is laagdrempelig geworden. Toch zijn er nog genoeg werkende mensen die de luxe voelen om tegen het gebruik ervan te stribbelen. Het credo moet zijn: ‘get on the beast and ride it!’.

Twee voorbeelden. Op de middelbare school van mijn kinderen gingen, in de eerste golf, de digitale lessen best moeizaam. Het was veelal eenrichtingsverkeer waarbij het niet moeilijk was je aan de les te onttrekken. Die lessen waren vermoeiend saai, wat ik vaak zelf kon constateren. Met de 2de golf in aantocht werd gevraagd op een ouderavond in hoeverre zijn de docenten nu geschoold in het inzetten van digitale leermiddelen? ‘Wij willen een school zijn die primair fysiek les wil geven en daarom scholen wij onze docenten er niet op’.

Ook in een gezelschap van adviseurs die relevant werk doen voor toezichthoudende gremia waren enkelen die meenden dat dit werk zich niet leent of om digitaal te doen. Zij wachten liever tot corona voorbij is, want fysiek bijeenkomen draagt veel meer bij. Dit kan in de praktijk betekenen dat je je werk nu al ruim een half jaar niet kan uitvoeren. Hoezo relevant werk? Bovenstaande voorbeelden komen mij vreemd voor alsof je zegt ‘ik gebruik liever de postduif en paard en wagen dat past beter bij’. Er lijkt een soort koudwatervrees om het digitale ‘beast’ te omarmen.

In de eerste corona golf gingen de werkenden massaal op tool onderzoek uit, al dan niet ondersteund door de organisatie. Welke tools zijn er überhaupt en wat kan er allemaal? In no time waren de basics onder de knie en vonden we het heel normaal om sollicitaties, digitale kopjes koffie, moeilijke besprekingen online te doen. We doken er nog niet te diep in, want we dachten dat het online tijdperk wel tijdelijk zou zijn.

Hoewel voor veel werkenden het digitale toolgebruik gemeen goed is -al 10 maanden aan de Teams, Zoom en Hangout ed.-, begint ‘t nu meer te dagen: beeldbellen en online thuiswerken is een blijvertje! Wat blijkt er kan steeds meer digitaal. Brainstormen, kickstarts, congressen, heisessies, dokters consulten, mediation, safari’s, teamcoaching, dansles en bootcamps. De 2de corona golf heeft de tooling verdiept en verbreed, het is geïncorporeerd in onze alledaagse werkpraktijk. Het wordt gewoon.

Nu dringt het voordeel en ook de schoonheid van beeldbellen dringt zich steeds meer op. Ja, we missen de signalen, geuren en lijfelijkheid. Maar hoe fijn is het iemand digitaal gerichte aandacht te geven als de afstand groot is of om een groot aantal mensen tegelijkertijd te spreken, zonder het risico van besmetting en zonder de deur ervoor uit te moeten. We lijken steeds meer te beseffen dat we allemaal in het zelfde schuitje zitten en dat brengt weer een ander soort dynamiek en persoonlijke warmte mee. Ook digitaal voelbaar.

Het zou jammer zijn als de werkende laggards (achterblijvers) zichzelf uit dit werkproces drukken door er niet aan te willen. Corona leert ons vandaag weer, er is geen weg terug. Dit is het nieuwste werken. De nog maagdelijke beeldbel gebruiker wil ik toeroepen, pak die nog onbekende, eng lijkende koe bij de horens en start vandaag. Bepaal welke tools ondersteunend zijn aan jouw werk, laat je scholen en ontdek de onverwachte, mooie digitale ontmoetingen. ‘Ride the beast’ voordat je er door verslonden wordt.